Opeens in Friesland

Stéan komt terug van spelen bij een buurtjongetje en legt zijn schone badhanddoek op tafel. ‘’Heeft zijn oma die gewassen?’’ ‘’Nee, ande! Bekka.’’

Na maanden van stickers plakken reed eind juli dan eindelijk de grote vrachtwagen voor. Stéan kon niet wachten tot het zover was. Op de bewuste ochtend koos hij een strategische plek om alles goed in de gaten te kunnen houden. Vol bewondering over de ‘’stekke mannen’’ die alles, maar dan ook alles uit het huis haalden en in de twee vrachtwagens zetten. ‘’Ook tv! Lamp ook?! Haha bank mee!!!’’ 

Op één van de heetste dagen verhuizen… Zo hadden we dat een half jaar geleden niet bedacht. Om niet op het warmste moment van de dag in een auto (zonder airco!) te hoeven zitten vertrok ik met de kinderen al om 9.30u naar Friesland. Bovendien, een 7-jarig mannetje dat iedere beweging nauwlettend in de gaten houdt vindt ook niet iedereen prettig…

Terwijl Stéan genoot van de werkzaamheden namen de meiden afscheid van hun vriendinnen en ik van hun moeders en de buren.  Dikke knuffels en een paar tranen…. Bijna 13 jaar hebben we er met heel veel plezier gewoond. Benthe en Stéan zijn in het huis geboren. We hebben er fijne en minder prettige herinneringen gemaakt. We dachten er oud te gaan worden. Maar soms loopt het leven anders…

De witte zakdoeken van het uitzwaaicomité maakten er een bijzonder afscheid van. Al toeterend reden we de straat uit. Stéan wilde wel nog even zeker weten of papa ook mee zou gaan en niet stiekem achter zou blijven.

Gewend aan de rit naar het noorden kwam pas een kwartiertje voor aankomst de befaamde vraag ‘’Zijn we er al bijna?!’’. En dat bij een temperatuur van ruim 30 graden. We hebben echt geweldige autoreizigers. Na de afslag van de provinciale weg hoorde ik vanaf de achterbank ‘’Zijn bijna mama! Nieuwe huis nu!’’ En of hij begreep wat er ging gebeuren! Hij herkende de weg. Maar nog veel belangrijker ‘’Oma ook, oma ook!’’.

Een dikke knuffel van opa en oma om daarna gelijk naar ons huis te lopen. Hoe zou het er uit zien?! De keuken, de geschilderde muren, de nieuwe vloer…. Nog veel mooier dan op de foto’s. Een spiksplinternieuwe keuken. En dit is ons huis! Zo ongelooflijk…

De volgende ochtend kwamen de verhuizers al heel vroeg voorgereden. In recordtempo werden alle dozen, stoelen, kasten en banken uit de auto gehaald en op de juiste plek in elkaar gezet. (Mocht je ooit gaan verhuizen… Laat alles demonteren en monteren. Wat een heerlijkheid!).

En dan woon je ‘’opeens’’ in Friesland. Nu alweer vier weken. Het voelt al zo vertrouwd en eigen. We vinden onze weg, ontdekken de winkels en niet te vergeten… het gemeentelijke afvalstation.

De kinderen doen het geweldig. De rust, de ruimte… Voor de meiden is het niet altijd gemakkelijk maar een trampoline is een briljante uitvinding. Thorben gaat heerlijk zijn gang, geniet van de ruimte om te spelen. En Stéan…. Die is thuis gekomen! Hij geniet van iedere seconde. En is al aardig op weg met zijn inburgering. Oma had hem dus niet gewassen. Maar wie dan wel? ‘’Bekka mama.’’ Zegt Stéan terwijl hij het gebaar voor oma maakt. ‘’Ooh je bedoelt beppe!’’.