Mij lot mama

Met grootse gebaren komt hij van de trap af. Halverwege de trap staat hij stil en begint te vertellen. ‘’Eh….die mooi. Enneh… mooi….papa. Zo die. Goot. Oud… ande huis.’’ Hoe enthousiaster hij is hoe moeilijker hij met woorden kan vertellen wat hij bedoelt.  

Terwijl ik Thorben zijn medicijnen klaar maak probeer ik te bedenken waar hij het over heeft. Hij staat nog steeds stil op de trap en kijkt naar boven. Wijst naar boven en doet dan met zijn hand alsof hij met een hamer slaat. ‘’Zo maakt. Hoog. Weg.’’ Hebbes…Dit gaat over het klussen.

‘’Wat wil je vertellen over het maken van het huis?’’ Het woord klussen is te algemeen dus als ik maken in de zin gebruik in combinatie met huis dan snapt hij mijn vraag. Glimlachend met een zucht van verlichting kijkt hij me aan. ‘’Ja mama! Die maakt.’’ En hij wijst nogmaals naar boven. Er hangen lampen, er is een nieuwe balustrade geplaatst, er is geschilderd…. Maar wat hij nu bedoelt…

‘’Mama!’’ Roept hij nu met wat meer venijn in zijn stem. Ik geef Thorben inmiddels zijn potje fruit met medicatie en ben met hem in gevecht over het geluid van de tablet dat hij met zijn kleine slappe vingertjes iedere keer weer op volle sterkte weet te schuiven.

‘’Mama moeluk.’’ Stéan laat zijn schouders hangen en is een stuk minder enthousiast. Voor mij zijn dit de moeilijkste momenten. Hij wil zó graag iets vertellen maar kan de woorden niet vinden. Ik loop naar hem toe en dan opeens roep hij ‘’grote Max!’’. En dan weet ik exact wat hij bedoelt. Waarom hij hier nu opeens aan denkt is mij een raadsel maar ik begrijp nu wel wat hij wil zeggen. ‘’Ja, die planken heeft Max er op gemaakt he?!’’ Met een enorme glimlach al naar beneden lopend zegt hij ‘’Ja, slamen papa stek.’’ Zeker weten, papa en Max zijn allebei heel sterk.

Het verhaal is nog lang niet klaar maar omdat ik nu de context begrijp en weet waar hij ongeveer aan denkt kan ik hem prima volgen. Als hij zijn brood op heeft (met veel aansporingen tussen het geklets door …) is het tijd om de jassen aan te gaan trekken. Terwijl ik Stéan zijn tanden poets is hij bezig met een fietsslot. Zijn mond open houden is hierdoor vrijwel onmogelijk. Hoe vaak ik het ook vraag of zeg….zijn hoofd is bij het slot en de sleutel.

Thorben had natuurlijk  nog even zijn luier gevuld nadat ik zijn jas had aangedaan. Fijne timing knul! Zo op de fiets is ook geen doen dus nog even snel zijn luier verschonen terwijl Eefke alle tassen al in de fietstas stopt.

Dan staat Stéan opeens naast me. Mét zijn jas aan! Dat gebeurt niet vaak na slechts een enkele instructie. ‘’Mij lot mama.’’ Hij heeft het fietsslot als een riem om zijn middel gedaan en op slot gedaan. Hij herhaalt alles zo’n keer of duizend totdat ik het bevestig én herhaal. ‘’Ja knul, je zit op slot.’’ Zich totaal niet bewust van wat deze opmerking met mij doet frummelt hij verder met de sleutel.

Lieve knul, je zit inderdaad soms op slot.  De taalvakjes in je hoofd zitten soms gewoonweg op slot. Het ene moment  gaan de vakjes soepel open en op het andere moment lijken ze allemaal op slot te zitten. Of kan er maar één vakje open. Hoe dat kan? Het hoort bij de STXBP1. Jij en je broer leren vaardigheden en taal maar raken ze ook met hetzelfde gemak weer kwijt. Om ons weken, maanden of jaren weer te verrassen.  Gewoon best bijzonder.