Lotjegenoten

Nooit gedacht dat ik, die altijd positief in het leven staat en graag zelf haar boontjes dopt dit zou zeggen: lotgenoten blijken belangrijker te zijn dan ik dacht.

Waarom zou je nu energie halen uit het contact met ouders die toevallig ook een zorgintensief kind hebben of zelfs met dezelfde zeldzame chromosoomafwijking? Dat kan toch ook door contact met moeders uit je directe omgeving. Of toch niet…?

Moeders zijn er genoeg in mijn omgeving. En hele lieve ook nog. Mijn eigen moeder, die wekelijks tijd vrij maakt om ons te helpen met de jongens. En toevallig ook nog de liefste oma is!
Vriendinnen waar ik heerlijk mee kan kletsen met een kop thee (en vaker dan goed voor me is een stuk chocola erbij). We lachen wat af, hebben het over onze kinderen en klagen over de vervelende gewoontes van onze mannen. Die natuurlijk vanzelfsprekend stuk voor stuk de beste vaders voor onze kids zijn die we hadden kunnen wensen! 

Maar soms heb ik behoefte aan meer. Aan een gesprek met een moeder die mij precies begrijpt als ik klaag over de zoveelste poepluier van mijn bijna vijfjarige waarbij helaas niet alles in de luier terecht is gekomen. Die net als ik ook zo moe is van de nachtelijke avonturen van ons lieve kind met die ellendige epilepsie. Die snapt waarom wij als gezin opsplitsen bij verjaardagen of zelfs niet gaan. Volgens het woordenboek zoek ik op die momenten dus lotgenoten.

Lang leve het internet. Altijd beschikbaar en dat is heel prettig wanneer één van de knullen besloten heeft dat 2.00u een mooie tijd is om wakker te worden én dat een uurtje of drie te blijven. Het lezen van blogs van ouders in hetzelfde schuitje vind ik dan heel fijn. Het doormaken van dezelfde ellende schept toch een band. Net als samen euforisch zijn omdat je kind met 7 jaar voor het eerst zijn eigen naam zegt.

Die band ontstaat ook wanneer je een stuk of twintig ouders van een zorgintensief kind bij elkaar zet. Onlangs heb ik dat zelf weer mogen ervaren. Stuk voor stuk positieve, sterke ouders die zich kwetsbaar opstellen en zonder oordelen elkaars situatie haarfijn aanvoelen. En het mooie was, ik zat daar puur voor mezelf! Een workshop om (nog beter) te leren bloggen georganiseerd door Lotje & Co . Een zogenaamde win-win situatie; lotgenotencontact en tegelijkertijd voelde ik mijn energieniveau stijgen. 

De herkenning was groot, de tranen vloeiden veelvuldig en er werd gelachen. En we leerden nog beter bloggen! Een groep lotgenoten waar ik me prettig bij voel. Maar dat woord lotgenoten vind ik zo…., tja ik vind het niet zo tof klinken. ‘’Ik was vanmorgen bij mijn lotgenoten’’. Dat zeg je dus niet. En daarbij, het zegt niets over de mensen zelf.  Aangezien wij zorgintensieve ouders allemaal heel tof zijn moet dat toch anders kunnen?! Vanaf nu geen lotgenoten meer maar Lotjegenoten. Dat klinkt een stuk beter en het is gelijk duidelijk wat we met elkaar gemeen hebben!