Ik had het beloofd…

‘’Nee herrie!!! Niet kijken. Hard schreeuwen!!!’’ Ik probeer hem vooruit te duwen in zijn rolstoel. Hij verzet zich zo hard hij kan en zet zijn rolstoel op de rem terwijl hij zijn Paw Patrol knuffel stevig tegen zijn borst geklemd houdt. Al ruim tien minuten probeer ik op hem in te praten. ‘’Alleen kijken en daarna weer weg.’’ Paniek in zijn ogen en toch blijf ik proberen. Ik heb tenslotte een belofte gedaan…

Zondagochtend… ‘’Dootjes mama, hartjesdag!’’ Steán komt zo snel als hij kan de trap af gelopen. ‘’Ja knul, vandaag is het hartjesdag.’’ Terwijl ik de vaatwasser uit sta te ruimen en het ontbijt klaar maak (iets met moederdag?!) ratelt Stéan maar door. De pauzeknop is al enige tijd defect. ‘’Mama?! Dootje doen? Eerst Benthe wakker. Grote bed? Mama douche?’’ Af en toe herhaal ik zijn woorden ter bevestiging maar dat weerhoudt hem er niet van om alles minstens tien keer te herhalen. Ik zet Thorben in zijn eetstoel en sluit zijn sondevoeding aan. Stéan is inmiddels met de tablet in ons bed gekropen en vertelt ondertussen aan Dave hoe het met de cadeautjes moet gaan. Kan ik mooi even douchen. 

Dan is hét moment daar… Ik mag mijn cadeautjes open maken. Stéan geniet volop en zorgt er op zijn manier voor dat het ook voor Thorben een feestje is. Zodra alle knutsels en cadeautjes zijn uitgepakt is het klaar. Maar de dag is nog niet voorbij. Er staat een acrowedstrijd van Eefke op het programma. Dave is naar een familiefeestje (niet te doen met de jongens) maar oma gaat graag mee. Vanaf het moment dat ik zeg dat het bijna tijd is en we zijn schoenen aan gaan doen gaat het ‘’mis’’ met Stéan. Hij wil niet mee. Het is stom en hij heeft geen zin. Zucht…. Een hele diepe zucht. Ik wist het en toch doe ik het.

Met veel pijn en moeite krijg ik hem in de auto. Benthe en oma proberen hem ook af te leiden maar ik hoor en zie het gebeuren. Hij wil niet, de spanning loopt op. Wanneer we er zijn is hij zo boos dat hij schopt, gilt en slaat. Maar ja, ik heb het beloofd. Ik heb Eefke beloofd dat ik kom kijken. En dat is een belangrijke belofte. Want bedenk je maar eens hoe het is… twee van die broertjes die grotendeels bepalen wat er wel en niet kan en gebeurt.

Dus ik moet naar binnen. Ik moet naar Eefke haar oefening kijken. Ik heb het beloofd. Benthe rolt Thorben naar binnen en ik probeer Stéan vooruit te krijgen. Ondertussen zijn we een attractie op zich. Ik ben het inmiddels gewend maar Benthe voelt zich erg ongemakkelijk. Hij gilt heel hoog en hard.  Als het me lukt om hem binnen te krijgen gaat hij helemaal door het lint. Zijn handen op zijn oren, schoppen, slaan. Ik weet heus wel dat dit niks wordt maar ik heb het beloofd…

Ik loop met Stéan naar buiten. Bij oma en Benthe achter laten is ook geen optie. Iedereen is een ‘’kutkind’’ en hij wil alleen maar bij mij zijn. Hij schopt oma vanuit zijn rolstoel en als ik zijn gezicht wil pakken om hem te bereiken komt hij hard tegen mijn arm en bloedt zijn lip. Niet leuk maar het helpt wel om tot hem door te dringen. Met zo min mogelijk woorden zeg ik hem dat we naar binnen gaan en als Eefke klaar is gelijk weer weg gaan.

Terwijl ik zijn handen steeds opnieuw van de rem moet halen lopen we naar binnen. Precies op tijd voor de oefening van Eefke. We kijken vanaf de zijkant en ondertussen klampt Stéan zich aan mij vast en moet ik hem er aan blijven herinneren niet te gillen. Eefke doet het super! Zodra het applaus klinkt wordt Stéan weer getriggerd. We gaan er snel vandoor.

We zitten rap weer in de auto. Stéan wil niets liever dan weg uit de herrie. Thorben heeft genoten van de muziek en niks van het drama mee gekregen. We zwijgen. Maar ik ben wel mijn belofte na gekomen….