Iets goed mis met mijn kind

“Dan neem je toch gewoon een andere smaak. Het is een kwestie van doorzetten. Als jij wilt dat hij iets anders gaat eten dan moet je volhouden. Consequent zijn en hem niets anders geven.” 

Verbaasd keek ik om. Zojuist had ik de dame achter de kassa gevraagd of ze nog meer potjes van de ‘bruine bonen met appel’ vanaf 6 mnd had. Helaas had ze die niet meer op voorraad. Vriendelijk opperde ze dat de smaak ‘vegetarische bruinen bonen schotel’ wel voorradig was. Ik antwoordde dat mijn zoon die helaas niet lust. Dat hij echt alleen de ‘bruine bonen met appel’ voor baby’s vanaf 6 mnd eet.

En toen was daar die dame achter mij. Haar grijze haar opgestoken, zorgvuldig opgemaakt en een vrolijk gebloemde shawl om haar nek. Ze had een strenge maar vriendelijke blik in haar ogen. Heel even twijfelde ik. Zou ik vriendelijk glimlachen en bedanken voor haar advies of…. Voor dat ik iets kon zeggen kwam ze met nog een geweldige tip. “Weet je wat jij moet doen, gewoon lekker zelf koken en dat pureren. Dat is altijd voorradig! En consequent zijn hè, altijd consequent zijn.”

Ok, adem in adem uit! “Mevrouw, al ruim 4 jaar zoeken we naar een manier om onze zoon iets anders dan brood met pindakaas, naturel chips, gepureerde banaan, stukjes appel, patat, fruitreepjes en bruine bonen met appel voor babies van 6mnd (van 2 specifieke merken) te laten eten. Geloof mij, we hebben echt alles al geprobeerd maar bedankt voor het meedenken.” 

Zo, dacht ik, die zou zich nu vast weer met zichzelf bemoeien. Ik draaide me om en wilde weg lopen. Maar nee, ze was nog niet klaar….”Vier jaar?! Nou, dan is het echt tijd om te beginnen met opvoeden of er is iets goed mis met je kind.”

Ik, die meestal wel wat weet te zeggen, was sprakeloos. Moest ik nu huilen of gewoon heel hard lachen?! Zou ik haar buiten opwachten en tackelen?! Ik kon haar natuurlijk ook allerlei naars toewensen. Of juist heel emotioneel vertellen wat er met onze jongens aan de hand is?! 

Ik wilde van alles zeggen maar toch ook weer niet. Vragend en mogelijk wat verward keek ik haar aan maar zonder zich druk te maken om de impact van wat ze net gezegd had legde ze haar lipstick (in een overigens foeilelijke paarse kleur) op de toonbank. De caissière glimlachte vluchtig naar me en rekende enigszins beschaamd de lipstick van de dame af. Ik liep naar buiten, heerlijk verfrissend de regen in.  Deze dame bedoelde het vast niet zo rot. Toch?! Het advies was vast goedbedoeld…

En toch was daar even die twijfel. Moesten we inderdaad gewoon consequent zijn? Hoe vaak heb ik dit al niet gehoord. “Geef hem gewoon niks meer, hij krijgt vanzelf trek.”  “Volhouden en niet toegeven!” Nou, die dame met haar nieuwe lipstick kan trots op Thorben zijn, want als er iemand consequent is….