Beetje moe

Met betraande wangen ligt hij in zijn bed. Zijn trui en broek heeft hij zelf uitgetrokken. In zijn boxershort ligt hij weggedoken onder zijn slaaptunnel en dekbed met een Duplo trekker naast hem. Hij geeft eigenlijk niks om Duplo maar soms…

Stéan is echt een gezelligheidsdier. Hij geniet er intens van wanneer wij als gezin samen zijn. Met nog meer mensen is nog leuker maar dan wordt het ook nog intenser. Hij geniet intenser maar het kost hem ook meer energie. En die energie is niet altijd op voorraad. Er zijn weken waarin hij goed in zijn vel zit, zeer goed gemutst is én voldoende energie heeft om buiten te spelen.

Helaas zijn er ook steeds vaker periodes waarin hij niet zo lekker in zijn vel zit. Wel buiten wil spelen maar na vijftien minuten met een wit koppie gefrustreerd binnen komt. Dan wil hij wel maar lukt het niet. En stel je dan eens voor dat je niet goed kunt praten. Dat ieder woord je heel veel moeite kost en dat emoties je vooral overkomen…

De deur gaat open met een harde zwiep. Ik hoor dat hij zijn laarzen uitschopt. Dat lukt niet en hij begint te gillen. Niet zomaar een gil maar echt een waar je gehoorschade door op zou kunnen lopen. Op dit soort momenten ben ik zo blij dat we niet meer in een tussenwoning wonen. Inmiddels sta ik bij hem in de hal. Bij de tweede poging gaat zijn laars wel uit en stampvoetend loopt hij naar de bank. Hij duikt er op gilt verder terwijl hij met zijn gezicht in de bank ligt.

Terwijl hij daar ligt met rode koude wangen zit ik naast hem. Mijn hand aait door zijn haren en ik vraag hem wat er is gebeurd. Tegen beter weten in want hij is nu echt niet in staat om antwoord te geven op een vraag als dit. Maar iedere keer probeer ik het weer…. Het gillen is over gegaan in schreeuwen. Heel hard ‘’Nee! Neeeeeee!’’ schreeuwen. Iedere vraag die ik stel (Heb je pijn, wil je wat drinken, zal ik weg gaan, zal ik blijven?) wordt op dezelfde manier beantwoord. Terwijl hij schreeuwt, gooit en trapt hij alle kussens van de bank. Na de bank zijn de spullen op tafel aan de beurt. En daar ligt mijn grens…..

Geen spullen stuk maken. Dus ik pak zijn armen en houd hem vast. Hij is boos, heel boos. Of nee, hij is niet boos. Hij is verdrietig. Heel erg verdrietig. Met zijn negen jaar en 1.40m en iets meer kilo’s dan goed voor hem zijn is hij bijna niet meer vast te houden. Maar als ik hem nu laat gaan weet ik zeker dat er spullen zullen sneuvelen. Of erger, zijn broertje of zussen het moeten ontgelden. Ik houd hem dus vast. Of beter gezegd, ik leun op hem terwijl hij op de bank ligt. Ik houd zijn armen tegen zijn lijf en voorkom dat hij mij slaat en schopt. Ondertussen is het ‘’Neeeeee!’’ schreeuwen over gegaan in hartverscheurend huilen. De tranen lopen over zijn wangen en hij kijkt me hulpeloos aan. Terwijl hij in mijn armen ligt benoem ik steeds weer opnieuw dat ik niet boos ben maar dat hij niks stuk mag maken.

Wanneer hij gaat huilen is dat een soort kantelpunt. Dan weet ik dat hij weer kan reageren en wanneer ik hem vraag of hij moe is kijkt hij me met rode ogen aan. ‘’Beetje moe.’’ We zijn inmiddels bijna een kwartier verder. Hij ligt nu rustig op de bank en is op, helemaal op. Ik vraag hem of hij een dekentje over zich heen wil maar hij zegt ‘’kamer’’ en sleept zichzelf naar boven. Ik geef hem even de tijd. Ik hoor dat hij bakken speelgoed om kiepert en dat hij een kast opzij schuift. Dan is het opeens stil.

Na een paar minuten ga ik bij hem kijken. Hij ligt in zijn bed. Wanneer ik bij hem op bed ga zitten kijkt hij me ondeugend aan. Ik zie dat hij zijn shirt uit heeft gedaan en onder zijn slaaptunnel is gekropen. Een fijn en geborgen plekje. Wanneer ik zeg dat het goed is dat hij zijn kleren uit heeft kijkt hij me heel indringend aan. ‘’Maal uit, alles weg, lekker zo’’. Dat is duidelijk. Alles is nu teveel, zelfs kleren aan zijn lijf. Hij ligt en kijkt naar de Duplo trekker. Verder heeft hij niks nodig. Alleen rust.