Als eten een zorg is

Goed, daar gaan we weer. Pillen in de crusher en zorgen dat ze zo fijn mogelijk vermalen. Thorben mag er niks van merken dat ik ze door zijn fruithap doe.  Beetje roeren maar wel alles aan de oppervlakte laten want dan heeft hij met 4 a 5 happen in ieder geval zijn medicatie binnen. Iedere dag opnieuw is dit een punt van zorg. ‘’Krijgt hij zijn medicatie wel binnen?’’. De zorg die daarna volgt is ‘’Krijgt hij wel genoeg vitamines binnen?’’.

Drinken en eten is bij Thorben nooit vanzelf gegaan. Met zijn 6 jaar is hij nu een echt vedergewicht en weegt slechts 17kg. Praktisch gezien is het voor mij best handig dat hij niet zo zwaar is maar gezond is het niet.

Hij is niet altijd zo licht geweest. Thorben is geboren als een flinke baby van bijna 8 pond. Op de borstvoeding groeide hij het eerste jaar van zijn leven prima. Vanaf het moment dat er vaste voeding aan te pas kwam werd duidelijk dat het niet vanzelf zou gaan. Toch heb ik mij daar lange tijd totaal niet druk om gemaakt. Hij at, ook al was het heel eenzijdig en niet veel. Hij kreeg ook nog borstvoeding dus er was een basis. Bovendien, de strijd aan gaan over eten verlies je altijd.

Lange tijd waren er altijd belangrijker zaken of in ieder geval problemen die meer op de voorgrond stonden zoals de epilepsie. Thorben eet nu wat hij wil op de momenten dat hij dat aangeeft. We zijn blij met alles wat hij binnen krijgt. Dat kan voor een buitenstaander nog wel eens vreemd overkomen. ‘’Mag hij een boterham als de tafel net is afgeruimd?!’’ ‘’Mag hij midden in de nacht om 3u een fruithap?!’’ ‘’Met een appel onder de douche?!’’ Ja dus! Eten an sich is belangrijker dan waar en wanneer.

Thorben proeft heel soms iets nieuws. Wanneer wel en wanneer niet?! Daar zitten al heel wat observatie uren in maar ik heb werkelijk geen flauw idee. Structuur, kleur, smaak?! Zowel de logopediste als revalidatie arts als diëtiste hebben de vinger en niet op kunnen leggen. Zijn keuze lijkt geheel willekeurig en persoonlijk te zijn. Op zich niks mis mee maar wanneer dat nare gevolgen krijgt natuurlijk wel.

En op dat punt zijn we nu aangekomen. Zijn groei is min of meer stil komen te staan. Hij eet geen groenten, alleen potjes fruit babyvoeding voor 6mnd, bruin brood met pindakaas, kale witte bolletjes, soms een paar happen appel, pretzels, soms kipnuggets, friet en soepstengels. En dat hij het eet wil niet zeggen dat hij het ook eet op de momenten dat wij dat aanbieden. En eens gegeten wil ook niet zeggen dat hij het de volgende keer weer eet. Verder drinkt meneertje alleen water. Niet bepaald een voedzaam dieet….

En dat is waar de schoen nu wringt. Omdat Thorben wanneer hij ziek wordt vrijwel altijd lang ziek blijft en erg bleek ziet, snel moe is en daarbij problemen met zijn bloedsuikerspiegel heeft was het tijd voor een volgende stap. Bloedonderzoek laat helaas zien wat wij al een tijdje vreesden. Hij heeft flinke tekorten. Nu had ik daar wel rekening mee gehouden maar toch is het naar wanneer die bevestiging er dan is.

Hij heeft forse tekorten en daar moet wat aan worden gedaan. Maar wat?! Hij gaat nu niet opeens gezonder en voedzamer eten. Gedragsmatig hebben we echt alles geprobeerd. Hij is niet te paaien… Vitamines kan hij niet innemen… Wat dan?! De diëtiste heeft overlegd met de kinderarts en we gaan nu beginnen met speciale dieetvoeding in de vorm van fruitmoes. In de hoop dat hij dat net als zijn fruithap wel gaat eten. Duimen jullie mee?!